ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ

 ΝΟΣΟΚΟΜΕΊΟ 

6 .7.2019

Μπορεί και σαν ανάσα 

να αισθανθείς, 

την ψυχή του χαμένη 

εκεί μέσα στους διαδρόμους

 της ζωής 

και του τέλους, 

που με πηγές ένα βράδυ. 

Εκεί που βούρκωσα 

από παράπονο για εμένα

 και για αυτόν,  

εκεί που τον έχασα 

καθώς οι ανάσες αδυνάτιζαν

 λεπτό προς λεπτό, 

εκεί που έχασα τον χρόνο 

τον χρυσό μέσα σε ώρες

διχασμένες να περάσουν

η μια την άλλη. 

Ο χρόνος, 

μας πουλά και μας αγοράζει,  

εκεί που είσαι τώρα μόνη 

καθώς εγώ πολεμώ 

να σταθώ στα όνειρα 

και στην αξιοπρέπεια 

σωστός απέναντι 

και να τα κοιτάζω καθαρά 

στα μάτια. 

Εκεί που έχασα την ψυχή του

 εκεί θαρρώ, 

τώρα μπορεί να σ έχει υποδεχθεί 

και να είναι περήφανος 

που σε γνώρισε, 

ξέρεις μ εκείνο το ύφος 

το άλλο της υπερηφάνειας 

έστω κι έτσι  

εκεί που ενώνεται 

το παρόν το μέλλον 

το παρελθόν

 και γελάνε 

μπορεί κι ευτυχισμένα 

όταν κουβαλάμε μέσα μας

 πίκρες,
 η γλυκές αναμνήσεις

 κάπου εκεί, 

τα μάτια της ψυχής του

 δακρύζουν από χαρά 

ξεχνώντας όλες τις μέρες 

μιας παιδεμένης ζωής. 

Έξω 

από το νοσοκομείο, 

που σήμερα σε συνάντησε...

ΠΟΙΗΣΗ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗΣ